CE markering
Lidstaten van de Europese Unie moeten de richtlijnen van de EU opnemen in hun nationale wetgeving. Producten die aan deze richtlijnen voldoen krijgen een CE-markering (ten onrechte ook wel CE-merk, CE-keurmerk of CE-teken genoemd). Dit houdt in dat het betreffende artikel aan de wet voldoet.
Voor producten waarvoor een EU richtlijn volgens de “nieuwe aanpak” bestaat, geldt de verplichting van de CE-markering. Met de CE-markering geeft de producent aan dat het product voldoet aan de eisen van veiligheid, gezondheid, milieu en consumentenbescherming, zoals gesteld in de van toepassing zijnde EU richtlijnen.
Eigenlijk is de CE-markering een soort paspoort om toegelaten te worden tot de markt. De CE-markering geeft alleen aan dat het product aan de gestelde minimumeisen voldoet en is daarom geen kwaliteitskeurmerk. Wel krijgt de leverancier van het desbetreffende product, wanneer deze voldoet aan alle eisen in de bijbehorende Europese normen, een zogenaamde Declaration of Conformity, ook wel bekend als de ‘DoP’.
Afhankelijk van de veiligheidsrisico’s gelden verschillende procedures. In principe komt het erop neer dat, als de veiligheidsrisico’s gering zijn, de producent zelf een verklaring mag afgeven dat het product voldoet aan de gestelde EU-eisen en via die weg de CE-markering mag aanbrengen op het product. Voor producten met zware risico’s is een officieel keuringsrapport nodig van een door de nationale overheid aangewezen instantie.
Zoals hier beschreven geeft de CE-markering dus geen oordeel over de kwaliteit, maar staat het voor overeenstemming met de wet. Het laat zien dat een (bouw)product is getest of beoordeeld volgens Europese technische specificaties en de methodes daarin beschreven.